Door: Piet Kuijten
 
Zaterdag, 17 september 2005
 
joomplu:1288Bij de Deel was John Kollenburg reeds aanwezig met zijn auto toen ik daar arriveerde. Later verschenen ook Wim Steijart, Co Geboers en Raymond Jansink. Alle fietsen konden mooi naast elkaar achter in de auto. Wij konden gelukkig ook gemakkelijk mee. Dus dat was goedkoop voor de organisatie.
Ik miste wel een aantal personen die er normaal wel bij waren, zoals Sjef Verhoeven, Maaike Soenens, Hendrik de Jonckheere, Jos de Volder, Arie de Jong, en vele anderen … maar vooral Wout van den Broek. Ze zullen allemaal wel hun eigen redenen hebben gehad om niet mee te gaan maar ze hebben wel een schitterende tocht gemist met erg goed weer. Maar een keer met een klein groepje fietsen is ook wel eens leuk.

De startplaats was eenvoudig te vinden, doordat alles goed stond aangegeven. Ook het inschrijven ging erg snel, omdat alle NTFU-leden reeds in hun database zaten. Het NTFU-nummer was voldoende om alle gegevens op te halen. De prijs/kwaliteit verhouding bleek achteraf ook erg goed te zijn. De kosten bedroegen €5,00. Terwijl de inschrijfkosten bij rondes zoals “Limburg’s mooiste” en “Amstel Gold Race” beduidend hoger zijn. De verzorging was erg goed tijdens de tocht.
Bij de start was ook een “EHBO-post” voor fietsen. Daar heb ik nog gauw mijn remmen laten bijstellen. Dat bleek achteraf geen slechte zet geweest te zijn.

joomplu:1287Na de start in St. Geertruid/Libeek kregen we pas na 10 km onze eerste heuvel voor onze kiezen. Dat was voor Ulvend. Bij de splitsing 160km- en 120km-route reden Raymond, John en Co verkeerd. Gelukkig was Wim wakker genoeg, en riep de andere nog juist op tijd tot de orde. Na ongeveer 30 km overwonnen we de “Koning van Spanje” bij Gulpen. De verschillen werden tussen ons wel duidelijk op deze eerste heuveltjes. Raymond en ik waren veruit de beste klimmers. Wim klimt zoals altijd op zijn eigen manier. Zo van .. “Na deze heuvel komt er nog  een volgende…..”. Dus gewoon op de lagere versnelling. John bleek, zeker op het einde van de tocht, de minste klimmer te zijn. “Mij maakt het niet uit hoe ik boven kom, al is het lopend, maar ik kom boven” was zijn motto. Maar dalen is weer een ander verhaal. Raymond was daarin weer de sterkste. Maar ook John en Co waren deze kunst ook goed meester. Wim en ik waren meestal achteraan te vinden. Voor ons staat veiligheid op de eerste plaats. Zo fietsen wij ook onze lange toertochten in de vakantie.
Na 34km was de eerste controlepost in Heyenrade. Hier was fruit en water te krijgen.   
joomplu:1286Na deze toch wel vroege korte stop, bedwongen we de Schilberg, Cote d’ Beusdal, Hombourg, en Remersdaal (profiel) voordat we bij de tweede controlepost in St. Pietersvoeren (59 km) aankwamen. Hier was een overvloed aan fruit, koeken in diverse soorten en maten, water en Born-drank. We hadden echter afgesproken dat we na ongeveer 70 km een pauze zouden nemen om koffie te drinken. Dus na de nodige koeken (stroopwafels, cakejes, kokosmakronen, kanoes, e.d.) achter onze kiezen te hebben geduwd zijn we verder gegaan. Nu volgden de heuvels Rullen, Mauhin en  Julemont en we kwamen na een afdaling in het dorpje Mortier aan.

 

In Mortier zagen we (in straat van de route af) een uithangbord met Jupiler erop. Omdat Raymond en ik daar weer enige voorsprong hadden ben ik snel even naar dat gebouw gegaan om te kijken of het open was. Het bleek een “cafe du sport” te zijn en de koffie stond klaar. Onze fietsen buiten tegen de gevel gezet en aan de koffie.Even later kwamen nog meer fietsers daar koffie drinken. Ze zagen onze fietsen daar staan en zijn ook maar naar binnen gegaan. Het bleken leden van TCT’93 uit Tilburg te zijn waaronder Wilco Elsinga. Wij komen elkaar altijd tegen bij allerlei fietstochten, zoals bij “Limburg mooiste”, Amstel Gold, Ride for the roses, Trappistentocht, enz… en bij de Maratona dles Dolomites in Italië.
Er werden nog wat gegevens uit de ledenbestanden van de beide verenigingen uitgewisseld. Diverse leden zijn lid geweest van één van de vereniging en sommige waren weer lid van beide verenigingen.Na de pauze werden de heuvels Bolland en Cerexhe aan onze zegekar gebonden. De verschillen onderling werden wel steeds groter. John bleek er steeds meer moeite mee te hebben. Maar Raymond en ik hadden er geen moeite mee om te wachten. Het was immers goed weer en het zonnetje scheen nog steeds.
Voor de derde controlepost (fruit en water) bij de mijnen van Blegny gingen we ook nog over de Cote de Blegny, die ook wel stevig was.

Nu de laatste 37 km nog. We reden nog over een viaduct waarbij ik wel degelijk hoogtevrees kreeg terwijl ik op het  midden van het viaduct fietste. De hoogte van top viaduct tot de weg eronder bedroeg zeker enkele tientallen meters. Onder onze wielen gleden de heuvels Saivelette, Barchon en de Xhavee door.
joomplu:1285Daarna reden we een helling (15%) in Wandre af. Raymond, John en Co waren snel uit het zicht verdwenen. Wim en ik daalden heel rustig af en zagen onder aan deze helling de anderen terug lopen omdat ze een bocht in de weg hadden gemist door hun te hoge snelheid. Wim en ik konden deze bocht wel nemen. Waren we toch nog het eerste beneden.
Wij waren blij dat we deze helling niet hoefden op te fietsen.
joomplu:1289Maar een paar bochten verder moesten we dezelfde heuvel toch weer op en deze helling was nog zwaarder. Raymond was, zoals de meeste keren, iets eerder weg maar ik kon hem nog inhalen. Samen haalden we vele fietsers en wandelende fietsers in. We werden behoorlijk gehinderd door de auto’s waar we tussendoor moesten laveren. Ik had wel hinder van Raymond omdat hij regelmatig gaat staan en dan weer zitten waardoor zijn tempo niet gelijkmatig was. Ik fiets veel lichter en blijf het liefst zitten om in een gelijkmatig tempo naar boven te gaan. Ik ben hem daarom maar voorbij gereden zodat ik mijn eigen tempo kon blijven rijden. Even in een bocht moest ik toch ook op de pedalen gaan staan. De top was nu al in het zicht en ik liep zelfs wat uit op Raymond. Ik heb mezelf verbaasd dat ik deze zware kuitenbijters redelijk gemakkelijk kon overwinnen in een snel en een regelmatig tempo. Het was een goed gevoel, zeker omdat ik aan Diekirch – Valkenswaard een negatief gevoel had overgehouden aan het klimmen. Toen was, na een sterk begin, na 150 km de pijp leeg zodat elk bultje teveel was. Deze klimmen waren vandaag goed voor mijn zelfvertrouwen.
De klimmen Richelle was gewoon stevig terwijl de Cote de Dalhem door zijn korte lengte erg meeviel. Vlak voor de finish volgde de Mescherberg die Raymond en ik in een stevig tempo genomen hadden. Samen reden we in een hoog tempo naar de finish. Heerlijk om toch nog eens even door te trekken. Toen Wim, Co en John ook waren aangekomen zijn we meteen met de auto weer naar huis gegaan.

Ik ben in ieder geval blij dat ik weer veilig in Goirle ben gearriveerd. Ze praten wel over Hendrik maar John is ook geen …… Grapje John…. Volgende keer rijd ik weer graag met je mee.

John zou de dag erop weer terug gaan met zijn vrienden om dan deel te nemen aan de ATB-tocht. Dan zou hij zich beter op zijn gemak voelen omdat hij dan niet de slechtste klimmer was. Wij hopen dat ook die dag een geslaagde dag zou zijn voor hem.

up