Door: Ron van Gorp
 
Augustus 2009

Familie Van Gorp beklimt de Mont Ventoux
joomplu:983Omdat m’n vader en moeder in 2009 30 jaar waren getrouwd hadden ze gevraagd of wij in september naar de camping in Zuid- Frankrijk wilden komen om hier 10 dagen te verblijven. En deze camping ligt vlakbij de Mont Ventoux. Zo gezegd zo gedaan, dus op 5 september 2009 vertrokken Ivo en vriendin Wendy en mijn beste vriendin Bindiya en ik met de TGV naar Avignon. Hier zouden m’n ouders ons ophalen om ons mee naar de camping te brengen.
Op zondag 6 september hebben we nog een klein rondje gefietst maar op dinsdag 8 september 2009 was het zover. Vandaag was het de bedoeling dat m’n pa (Ton), m’n broer (Ivo) en ik (Ron) de Mont Ventoux zouden beklimmen. Op de racefiets welteverstaan.

Op deze dinsdag ging om kwart voor acht de wekker en hebben we samen ontbeten. Na het prepareren van onszelf en de fietsen zijn we omstreeks half tien op de fiets vertrokken richting de beruchte berg. Het was vanuit de camping ongeveer zeven kilometer fietsen naar Bedoin waar de echte beklimming pas begint. Vanuit Bedoin is het tot aan de top van de Mont Ventoux ongeveer 22 kilometer klimmen. We hadden lekker weer, het was ongeveer 27 tot 30 graden maar het waaide aardig.
We zijn vanaf de fontein in Bedoin samen vertrokken. De eerste kilometers rij je nog even samen maar al snel pak je het ritme op waar jezelf het makkelijkst in rijdt. 
 

Het eerste stuk is zogezegd goed te doen maar wanneer je, na het passeren van de blauwe boom, na 6 kilometer het bos nadert, wordt het alsmaar moeilijker. In het bos zelf begint het echte werk.
Hier is het warm, je hebt veel last van vliegen en loopt het ongeveer 10 kilometer tussen de 9 en 11% omhoog. Voor je gevoel duurt het heel erg lang voordat je het bos uitkomt en bij de parkeerplaats van Chalet Renard aankomt.
Sommige fietsers kiezen er hiervoor om hun bidon te vullen of om even een korte pauze in te lassen. Vanuit de parkeerplaats kijk je tegen de weg aan zoals hij verder omhoog loopt. Het lijkt dan ontzettend stijl maar als je hier daadwerkelijk rijdt, valt dit wel mee.
Vanaf hier veranderd de omgeving en kom je in het maanlandschap. Je kunt hier ook de diepte inkijken en dan zie je waar je vandaan komt. Dat is toch een heel eind.
joomplu:982Het is hier nog maar 6 kilometer naar de top.
Maar die 6 kilometer kan zwaar tegenvallen als je de wind in je nadeel hebt. In ons geval viel dat best mee al kon je er niet vanuit gaan van welke kant de wind kwam.
Vergeleken met het bos is dit een makkelijk stuk, waar je fietsers inhaalt die in het eerste stuk te veel hadden gegeven. Je fietst hier ook nog voorbij de gedenksteen van Tom Simpson die je hoe dan ook een blik gunt. Dan is het nog een paar bochten naar de top die ik dan na anderhalf uur bereik.
Als je dan boven op deze top aankomt, waar blijkt dat je niet de enige bent, voel je jezelf echt heel erg voldaan.

De grootste prestatie van vandaag is het behalen van de top door m’n pa en het behalen van de top door m’n broer die hiervoor nog nooit een berg was op gereden.

up