Dolomieten 2010
Una Vittoria Personale (Een persoonlijke overwinning)
Voorgeschiedenis:
In 2007 was ik ook in een goede conditie. Ik heb in dat jaar de Pyreneeën aangedaan, dat was ook een hoteltrektocht van 14 zuivere fietsdagen. Met rust en reisdagen erbij geteld 20 dagen. Die reis was niet bepaald een succes, ik was toen nog niet zo ervaren in de bergen. De weersverwachtingen waren goed en dus ik had geen regen- en winterkleding meegenomen, ook had ik mijn krachten niet goed verdeeld. Ik had een prachtige etappe van 140 km met Luz-Ardiden, Col du Tourmalet, Col d’Aspin, Pla d’Adet en 5400 hoogte meters, zelf nog zwaarder gemaakt. Ik zou de Luz- Ardiden op gaan maar op de dag dat deze gepland stond regende het, dus die had ik er de volgende dag als bonus aan toegevoegd, net als de Pla d’Adet! Na deze etappe moest ik nog een kleine week. Had een bijna-doodervaring, had pech met mijn spaken, en mijn derailleur zag het asfalt van iets te dichtbij. Zwaar gedesillusioneerd stapte ik in de bus in Rivesaltes. Ik zou mij zeperd in de Pyreneeën wreken, en zo geschiedde.
 Het verslag:
Mijn Dolomietenreis was van 5 t/m 21 juli, ik had de combinatiereis geboekt. Je kon ook een hoteltrektocht boeken vanuit Bolzano naar het oosten en weer terug inBolzano. En naar het westen en weer terug idem. Wat ik ook heb geleerd van mijn zeperd in de Pyreneeën is dat een hoteltrektocht een extra belasting is voor mij. Dat is voor iedereen eigenlijk zo, maar ik ben gebaat bij overzichtelijk en helder programma. Enfin, op 6 juli arriveerde ik in Bolzano, het was prachtig weer een graadje of 35 en je zit 500 meter boven zeeniveau. Op 8 juli begon het echt, we vertrokken van Bolzano naar Spera, Agordo , Vigo de Cadore, Pedraces om vervolgens weer in Bolzano terug te keren. In de dagen erna heb ik de Passo di Costalunga, Passo Manghen, Passo Brocon, Passo di Gobbera, Passo Cereda, Passo Duran, Passo Cibiana, Passo Tre Croci, Col de Varda, Passo Falzarego, Passo Giau, Passo Gardena, Passo de Sella, Passo Costalunga bedwongen.
De hele week bleef het prachtig weer, een graadje of 35 behalve op de dag dat we de Passo Giau van de “makkelijkere” kant gingen bedwingen. Naarmate ik dichterbij de Giau kwam trok het steeds meer dicht en toen ik 5 km van de top was, brak de hel los.
|
|
 Regen, hagel , onweer en bliksem ik dacht dat het mij gebeurd was zo hoog helemaal open, sloeg wel 10 kruisjes en iedereen die schuilde keek mij zo aan van voel jij je wel helemaal lekker. Later zeiden ze ik in het hotel dat “je op de fiets vrij veilig zit omdat je geen contact maakt met de aarde”. Het noodweer was een ervaring op zich. De eerste week had ik last van mijn maag en mijn spijsvertering moest weer wennen aan een ander ritme van later eten. Ik was zo iedere dag tussen half 5 en half 6 terug. Ik moest na het fietsen op zoek naar een supermarktje om mijn vochtpeil weer aan te vullen en ook om wat bij te eten. Elke dag rond half 7 stonden we op (en dat is dan vakantie) omdat de zon vanaf 10 uur s’ochtens al zoveel kracht heeft dat het niet meer leuk is. Weer terug in Bolzano heb ik de volgende dag samen met mijn andere reisgenoot die ook de combinatiereis had geboekt het zwembad eens flink onder handen genomen en we hebben beurtelings wat bommetjes geplaatst. Middags trokken we Bolzano in om daar te genieten van een heerlijke pizza en een liter vino rosso. Dit was namelijk de laatste rustdag voor ons. De volgende dag vertrokken we met een andere groep, die op onze rustdag aan kwam. Nu richting het westen. De vooruitzichten voor deze week waren nog beter, iedere dag 40 graden.
 Nawoord:
Dit is toch écht mijn beste jaar tot nu toe. Eerst de Ronde van Vlaanderen en toen mijn zeer enerverende tocht van 12 dagen door de Dolomieten en Italiaanse Alpen. Ik ben wel tot een heldere en pijnlijke conclusie gekomen en dat is dat ik absoluut geen klimmer ben. Ik kom wel aardig boven maar ik werd er deze reis er aan alle kanten vanaf gereden. Wat het natuurlijk zwaarder maakt zijn mijn lengte en gewicht, ik heb nu eenmaal totaal geen klimmers postuur. Ik heb me een beetje gevoeld als John van Kollenburg deze 12 dagen. We gaan allebei ieder jaar beter omhoog en we hebben allebei het zelfde probleem en verder is John toch een man naar mijn hart want ook hij heeft zijn hart op de tong.
Marius de Vries
|
