|
Door: Peter Hamilton
Zaterdag, 13 juni 2009
 Tijdens de aankomst van Diekirch-Valkenswaard werd door Cees Leijten en Adje Sprengers het plan gesmeed om ook eens in de Dolomieten te gaan fietsen. Maar met de restrictie dat de dames ook graag mee zouden willen. De samenstelling van de fietsers met de vrouwen werd een feit tijdens de familiewandeltocht eind 2008. Ad & Annie vd. Sluys, Cees & Ans Leijten, Adje & Hennie Sprengers en Peter & José Hamilton. Om in dezelfde week te gaan als de club van Piet Kuijten zou voor ons te zwaar worden en de dames zouden te lang alleen zijn. Dus maar een week later geboekt in hetzelfde hotel als de club, met zijn achten.
Zaterdag 13 juni de koffers gepakt, de fietsen op de Spinder geplaatst en de Tom Tom ingesteld. Deze stuurde ons over de Fernpass naar Italië om daar om 8.00 uur avonds aan te komen in Hotel La Montanina. Piet Kuijten had mij het geweldige draaiboek van de afgelopen week doorgemaild waaruit ik de kortere ritten met toestemming van de auteur heb kunnen kopiëren, zodat we voor de middag konden fietsen en in de namiddag de dames konden vergezellen.
Gaandeweg Het weer was prachtig, dus begonnen wij zondag aan onze eerste bergrit in de Dolomieten. De Passo Duran en de Forcella Staulanza wilde we wel eens oppeuzelen. Maar dat hebben wij geweten. Kreunend, piepend, vloekend en kotsend kwamen we op de Passo Duran aan. “Waar we toch aan begonnen waren”: riep Adje ons vermanend toe. Na de nodige rustpunten werd ook de Forcella Staulanza bereikt, waarna we de weg naar het hotel zijn gaan zoeken. Doch wij hadden buiten de waard gerekend en we reden door een lange onverlichte dalende tunnel, van 139 meter lang, waar het even met Adje mis ging. Hij kwam ten val. Gelukkig zonder noemenswaardige verwondingen.
|
|
 Zoals Paul Hofman zei :”De ene dag is een oefening voor de andere dag”. Het ging de volgende dag een stuk beter op de Passo Franche met zijn prachtige nationale park. De dames wandelden de morgen bij elkaar en opperden het idee om naar Venetië te gaan op dinsdag ev. met de bus. Zo gezegd zo gedaan. 3,5 uur in de bus heen en dito terug. Maar wat een prachtige stad, althans het deel dat niet in de steigers staat. De overige dagen hebben wij 's middags diverse stadjes bezocht zoals, Belluno, Alleche, Cortina d’Ampezzo en Bruneck.
 Gaandeweg werden de fietsers sterker en zelfs de twee oudsten onder ons Ad en Cees probeerden elkaar de loef af te steken bij de beklimmingen. Zonder problemen werden, de dagen na het uitstapje Venetië, de hoogste bergen beklommen: de Passo Pordoi, Passo Sella, Passo Gardena, Passo Campolongo, Passo Fedaia en Passo San Pellegrino. Zelfs op de Passo San Pellegrino mocht ondergetekende mee doen voor de klassering en kwam als eerste boven.
We kunnen terug kijken op een gezellige fietsweek, 450 km met 8.165 hoogtemeters, in de prachtige Dolomieten met een leuk gezelschap, mooi weer en een goed hotel.
|
