|
Door: Piet van Tongeren
Foto's: Piet en Maartje van Tongeren, Rutger en Piet Kuijten Vrijdag, 25 september 2015
WTC De Hellen heeft 2 leden die beiden 2 keer deze monsterrit hebben voltooid: Hans de Brouwer en Piet Kuijten. Piet had dit jaar nog 1000 km op zijn programma staan. Dit keer wilde hij niet kamperen maar overnachten in hotels en chambres de hôtes. De route zou vooral de Franse alpen bevatten. Misschien ben ik dan je maatje liet ik hem vorig jaar weten. Dat misschien ging er af en een planning werd gemaakt. Op 3 augustus vertrokken we met de auto naar Saint-Claude. Een dag later met de trein naar Orange en daarna rond het middaguur op de fiets. Lunch in Chateauneuf-du-Pape en een eerste overnachting in le Barroux, vlakbij de Mont Ventoux. De volgende dag, 5 augustus begonnen we al vroeg aan de klim vanaf Bedoin naar de top van deze grillige berg op 1911 m hoogte. Het was warm en we waren niet alleen. Honderden fietsers met allemaal hetzelfde doel, alleen een paar zoals wij met bagage. Bonjour, bonne route, respect avec votre baggage, het was leuk dit te horen. Tot 9 km bleef dit duren, daarna reden de fietsers ons puffend en kreunend voorbij. Het werd 35 gr, waar bleef de wind van de berg? Het was ploeteren in het bos. Een Belg kwam me voorbij en zei heel plechtig: "Dit is niet om te lachen, hè". Piet had een slechte dag en kwam een half uur na mij bij chalet Reynard aan. In het open stuk daarna ging het beter en zijn we samen rustig naar boven gereden met uiteraard een stop bij het monument van Tommy Simpson. Op de top het gebruikelijke beeld van fietsers en gemotoriseerde toeristen. Een jackje aan in de afdaling naar Malaucene was niet nodig, vanaf 1500 m kreeg je het zelfs weer warm. Rond 15.30 uur waren we beneden en vonden snel een hotel. Over verder rijden hebben we niet meer gesproken. De dagen erna bleef het erg warm. We kozen ervoor om rond 7.30 u op de fiets te zitten. Maar je ontkomt toch niet aan het stukje van de middag dat bloedheet was zoals de weg naar Valensole waar het 40 gr was. De volgende dag reed Maartje met ons nog het restant van 6 km van de Col de Couillole en vervolgens naar beneden naar Saint-Sauveur. Rutger had in een fel klimmetje naar het hotel een spaak gebroken en kon dus niet mee. Halverwege de afdaling even gestopt om Maartje tijd te geven haar handen te ontspannen, het was immers haar eerste grote afdaling nog wel in het wiel van haar vader. Beneden namen we afscheid, wij linksaf richting col de la Bonette en zij naar de fietsenmaker in Saint-Sauveur waar Rutger met zijn fiets naar “Rings” ging. Overigens lukte dat daar niet en ook later niet in Castellane. De spaak is opgestuurd vanuit Nederland. Dinsdag opgestuurd, donderdag in Castellane. |
Piet ging steeds beter rijden en bij mij ging de motivatie naar beneden. De volgende dag wachtte de Col de Vars, 2100 m hoog. Het was weer erg warm. Ik merkte dat ik wel tempo kon houden maar dat het steeds meer moeite kostte om er echt plezier aan te beleven. Ik was blij het hotel te zien. De Col de Izoard, 2350 m, stond de dag erna op het programma. Tijdens de klim in het gezelschap van de nodige vliegen besloot ik in Briancon te gaan stoppen en de rest van het traject niet meer af te maken. Na de afdaling heb ik dit Piet verteld en hebben we samen besproken hoe we verder zouden gaan. Uiteraard zou ik Piet niet in de steek laten. We waren er snel uit. Ik zou met de trein naar Saint-Claude gaan om de auto op te halen en daarna terug rijden naar Piet om vervolgens samen de route af te maken. De tassen van Piet konden dan in de auto blijven wat weer een of twee tandjes scheelt tijdens het fietsen. Het regende de hele avond en nacht maar om 8 uur was het droog bij een temperatuur van 7 gr. Af en toe mistig maar het bleef tot boven droog. Er was verder maar een fietser op de berg. Op de top kwam een Duitser van de andere kant. Hij vond het genoeg en ging met de auto naar beneden. In dikke mist met een zicht van soms 30 m ging Piet rustig naar beneden. Tijdens de lunch in Bourg-St-Maurice begon het te regenen en het hield niet meer op. De Cormet de Roselend wachtte. Piet stapte op en reed die niet gemakkelijke berg gewoon omhoog. Wat een bikkel. Boven was het 8 gr en toen ging de fiets achterop. Onverantwoord om nu naar beneden te rijden. De rest van het traject hebben we zo samen afgemaakt, Piet op de fiets en ik in de auto. Hierdoor heeft Piet voor de tweede keer de route van de 100 Cols afgelegd. Een tocht die op de website 100cols.nl bestempeld wordt als de zwaarste fietstocht ter wereld maar ook de allermooiste. Hoe kijk ik nu terug op deze tocht? Ik had het niet willen missen. Met mijn fietservaring van ruim 30 jaar met ook de nodige cols in diverse landen, meerdaagse tochten naar Praag, Groene weg naar de Middellandse zee en Santiago de Compostela wilde ik deze uitdaging aangaan. Met Piet Kuijten als zeer ervaren reisgenoot had ik er alle vertrouwen in. Mijn lichaam protesteerde niet maar ik leerde andere grenzen kennen. Met Piet heb ik een paar gezellige weken gehad en het deed me heel veel plezier om te zien hoe blij hij was bij het plaatsnaambord La Crêt en om zo deze monstertocht voor de tweede keer tot een goed einde te brengen. Ik ben wel reuze benieuwd of het register van de Honderd Cols Tocht uitgebreid wordt met leden van WTC De Hellen. Je krijgt het niet voor niets maar het is beslist de moeite waard. |
|
 |
||
