Baanwielrennen
Het is onderhand een jaarlijks terugkerende traditie aan het worden. Grinta’s goede doelen initiatief, fietsen voor Africa of Velo Afrique, het baanwielrennen op de piste van het Eddy Merckx wielercentrum te Gent. Voor de goede orde, dat is niet “het Kuipke” waar de Gentse zesdaagse wordt verreden en waar zo goed als geen enkel recht stuk in zit en die veel korter is dan de olympische baan van het Eddy Merckx centrum.
Editie 2016
Ook dit jaar waren de liefhebbers van het eerste uur (Raymond, Joop, Dieter ik), weer direct enthousiast maar ook enkele nieuwe helden die vonden dat ze dit een keer moesten proberen. Jan van Nunen, Hans Hermans en Geert-Jan Houtepen waren er van overtuigd dat je dit minimaal één keer gedaan moest hebben, al was het maar om vast te stellen of het iets is wat je ligt en waar je plezier aan beleeft.
Nieuweling
Na het omkleden ga je je baanfiets ophalen. Een mecanicien zet je eigen pedalen op de fiets. Bij de start worden de novieten even apart genomen voor een korte instructie. Ze krijgen dan een hesje aan tot ze zelf het gevoel hebben er mee weg te zijn. Dat verschilt nogal per noviet. Hans, die ging rijden en genoot alsof hij de afgelopen weken nooit anders gedaan had. Geert-Jan zocht niet meteen de hoogte op en Jan had het nog iets moeilijker, hij vroeg zich steeds maar af hoe hij overeind kon blijven bij die steile hellingshoek boven in de bocht.  De pauze bracht uitkomst. De helling is boven niet steiler dan beneden en als je beneden niet wegglijdt dan doe je dat boven ook niet. Na de pauze was Jan als herboren, hij begon zijn normale hoge frequentie te draaien en genoot als Max Verstappen die net z’n Red Bull had gekregen.
|
|
Blokken van een uur
We schrijven altijd in voor twee uur. Om 11u en om 13u met een uurtje pauze om te eten en bij te komen. Voor gewone stervelingen zoals wij geen overdreven luxe, Raymond en Dieter echter vonden evenwel dat nu ze er toch waren ze beter maximaal van de tijd gebruik konden maken. Hans, Joop, Jan, Geert-Jan en ik genoten ondertussen van koffie, soep en een broodje.
Geen remmen
Veel mensen zijn angstig want “daar zitten toch geen remmen op!!!” daarbij vergetend dat het altijd beter is te sturen dan te remmen, zeker in een groep. Het gegeven dat je hier geen tegemoetkomend verkeer hebt, je altijd rechts passeert en hoe sneller je rijdt hoe hoger je je lijn kiest op de piste, maakt dat de risico’s zeker te overzien zijn.
 Blijven trappen
“Maar die doortrapper dan?” Natuurlijk, je moet wel geconcentreerd blijven, je kan niet even je benen stilhouden. Maar als je geen abrupte dingen doet voel je onmiddellijk dat je moet blijven trappen.
2e zondag van december
Piste rijden is intensief omdat je door de opbouw van de ronde, de bochten en de hoogteverschillen, je in feite constant een soort interval aan het rijden bent. Sommigen van ons deden dat ook bewust, even aan 28k/u en daarna weer een aantal rondjes dik boven de 40km/u. Hardrijdend bovenin, een mooi treintje volgend, geraak je in een soort flow. Je voelt, ondanks je fietsconditie, best wel je bovenbeenspieren de dag erna en dat zegt wat. Het belangrijkste is echter het plezier dat je eraan beleeft niet alleen aan je eigen rijden maar ook aan dat van de andere Hellen leden. Kijk eens goed naar het videootje dat op de site staat en vraag je af: "Moet ik dat volgend jaar ook eens proberen?" Het is altijd de 2e zondag van december, je kunt dat alvast in je nieuwe agenda voor 2017 noteren.
|
