Kalender
|
Door: Jean Pierre van Overdijk
Zaterdag, 16 juni 2012
Soms denk je wel eens: “Waar ben ik aan begonnen?” Dat waren de eerste gedachten op zaterdagochtend. Een paar maanden geleden had ik me met volle overtuiging ingeschreven voor de klimclinic in Limburg. En nu vroeg ik me af of dat niet in een vlaag van verstandsverbijstering was gebeurd? Oké, alles was ingepakt, de fiets goed nagekeken en de mail met de laatste tips goed doorgelezen. Maar de enige ervaring met klimmen bestond voor mij uit het rijden van de viaducten in ons mooie Brabantse land. Oh ja, de reden van mijn verstandsverbijstering was dat ik dát wilde veranderen! De sfeer bij vertrek in Goirle was gelijk gezellig. En na de verplichtingen van betaling en de fiets op een drager te hebben gezet, waren we onderweg. De rit was minder lang dan ik had verwacht en voordat ik het wist waren we bij “Moeder de Gans”. Daar had de helft van ons zo’n zin in de rit, dat deze al onderweg waren van het parkeerterrein naar de weg. Toch moesten ze nog even terug komen om de laatste tips mee te krijgen van Jan. Daarna in twee groepen op weg. De eerst heuvel diende zich na vijf minuten al aan. Snel teruggeschakeld en met volle moed de heuvel op gefietst. Na drie minuten was het duidelijk, dit was geen viaduct. En drie minuten later vroeg ik me werkelijk af hoe ik de dag door zou gaan komen. Toen kreeg ik de tip van Jan om wat zwaarder te schakelen, dat bleek inderdaad de oplossing te zijn. Ik ging sneller naar boven, maar veel belangrijker, het voelde minder vermoeid. Boven op de berg hebben we op elkaar gewacht en toen, na een korte uitleg over de afdaling, volop naar beneden. Ik moet zeggen: Het enige voordeel van afdalen, is het feit dat je niet hoeft te trappen maar verder is het zeg maar “niet mijn ding”. Maar door de goede tips van de instructeurs kon ik in de loop van
|
Omdat de pauze halverwege de tweede ronde lag zijn we na een korte stop, zodat mensen wat spullen konden omwisselen, verder gereden. Het mooie van zo’n tweede ronde is dat je weet wat je te wachten staat. En dus konden we dingen proberen die we de eerste ronde vanwege de onbekendheid van de route niet hadden gedaan. Na de op-een-na-laatste beklimming was er tijd voor pauze. Dat betekende natuurlijk in Limburg tijd voor vlaai, welke natuurlijk veel lekkerder smaakte vanwege het mooie uitzicht en de geleverde arbeid. Toen terug op de fiets voor de laatste 10 a 15 km. En dat bleek voor mij, halverwege, net 7 km te ver. De laatste beklimming ben ik dan ook doorgekomen doordat Jan naast me is blijven fietsen, en we het letterlijk over het weer hebben gehad. Nee correctie: Jan heeft gepraat, ik voornamelijk gekucht en gesteund.
Maar aan alles komt een eind en aan afzien ook. Toch bleek, na enig overleg, er toch nog een groep te zijn die nog wel een beklimming in de benen had en zij zijn dan ook nog vertrokken voor een extra lus. Toen we onze spullen nog aan het opbergen waren kwam deze groep al terug. En aan de donkere wolken en de regen te zien die ze meebrachten, was het ook gelijk duidelijk waarom. Toen hebben we met zijn allen nog wat gedronken en nagepraat. En daarna moe, voldaan en met een ervaring rijker op weg naar huis gegaan. Mijn dank aan de organisatoren van deze dag. Ik heb maar één minpunt kunnen ontdekken. Het is niet zeker of er volgend jaar weer een clinic is?!
|
|
|
||
Aangesloten bij
