Wieler Toer Club De Hellen Ontwikkel

• Pagina 1: Vertrek uit Goirle naar Diekirch door Hans van der Westen
• Pagina 2: De eerste dag in Diekirch door Jan Hes 
• Pagina 3: Groep A rijdt overtuigende Diekirch – Valkenswaard 2005 door Piet Kuijten 
• Pagina 4: Groep B: samen uit maar niet samen thuis door Dyon Staps
• Pagina 5: Klassieker “Diekirch-Valkenswaard” gezien vanuit groep C door Arno Brouw 
• Pagina 6: De allereerste keer Diekirch-Valkenswaard door Maarten Scholtze 
• Pagina 7: Volgwagen groep C eindigt als bezemwagen! door Marc van Riel 
• Pagina 8: Supporterspraatje door José Hamilton

De allereerste keer Diekirch-Valkenswaard

Sinds mijn aanmelding als lid van WTC de Hellen vorig jaar augustus, na een onderbreking van meer dan twintig jaar terug in de wielersport, ging het bij iedere toer of trainingstocht eigenlijk maar over een ding. En dat was Diekirch- Valkenswaard. De meeste verhalen hoorde ik meewarrig aan. Wie is er nu zo gek om tweehonderdenzestig kilometer terug te fietsen van Luxemburg naar Brabant. Bang was ik vooral van die laatste honderd kilometer. Afstanden van rond de 150 kilometer daar was ik niet bevreesd voor maar een rit van tweehonderd kilometer of meer, dat is toch andere koek. Meerdere mensen probeerden mij te enthousiasmeren, maar ik zag toch vooral problemen van organisatorische aard om mezelf aan te melden voor deze “monstertocht”. Vrijdag is nog steeds een drukke dag om te werken en net koud terug van vakantie weer snipperen werd toch problematisch. Maar hoe dichter de “moeder van alle toertochten” dichterbij kwam hoe meer het bloed ging kriebelen.
Op woensdag kwam mij ter ore dat er nog een startkaart over zou zijn. Dit was bij navraag correct maar het probleem zat hem in de slaapplaats. Het hotel was al helemaal volgeboekt. Nu wil het geval dat ik ook lid ben van een toerclubje in Eindhoven. Deze club is iets vrijblijvender dan bij de Hellen, maar D-V wordt ook ieder jaar trouw gereden. Deze club, toerclub “acht(erna)”, verbleef in een hotel net buiten Diekirch en slaapplaats was er nog genoeg. Het plan de campagne werd gemaakt en ik besloot om toch nog deel te nemen.
Neel Houtepen was zo vriendelijk om zijn startkaart geheel gratis aan mij te schenken en op zijn palmares komt dus eigenlijk D-V te staan.
Een vriend van mij was zo aardig om mij met mijn auto naar Diekirch te brengen en op vrijdag half zeven reden we aan. Na een stop voor een warme hap kwamen we rond kwart voor elf aan in het hotel. Mijn vriend ging gelijk op weg terug naar Goirle en als bedankje voor het brengen besloot ik het navigatiesysteem zo te programmeren dat hij niet de snelste route maar de kortste route van mij kreeg. Dit betekende dat hij tot Maastricht over binnenwegen terug is gereden. Later hoorde ik dat hij ’s-nachts om drie uur thuis was.

Na een korte en slechte nachtrust, hard bed en bruiloft beneden in de zaal, en een ontbijt met veel oud brood staan we in alle vroegte om half zeven aan de start. Ondanks dit tijdstip staan we toch achteraan. Om logistieke redenen heb ik het shirt van de Eindhovense vrienden aangetrokken, in hun volgwagen zitten immers mijn spullen en ik ben bang dat ze me in een ander shirt niet zullen herkennen in de drukte bij de stempelplaatsen. Het shirt van de Hellen heb ik voor de zekerheid ook maar meegenomen. Als we om half acht van het plein wegrijden staan er geen 20 renners meer achter mij. We zijn eigenlijk met een groep van 11, maar 7 mensen rijden zonder te stempelen weg en laten dit aan iemand anders over. Zoals gezegd vertrekken we met vier man de kille ochtend in. Meteen gaat het tempo flink omhoog. Ons groepje bestaat uit een arts, een cafetaria-uitbater, een automonteur en ondergetekende. Vooral die Doktor kan erg hard fietsen, maar ja hij heeft ook een eigen medicijnkast. Hij gaat op kop zitten en spurt van groep naar groep.

Binnen tien kilometer komen we de verschillende groepen van de Hellen voorbij gestormd. Enigszins beschaamd passeer ik beide groepen. Wel de startkaart maar niet met de groep meerijden.
Na het vals plat gaat het omhoog. Een mooie beklimming en we knallen alles en iedereen voorbij.Bij de Thommelberg hebben we vooral moeite met de mensen die bijna niet omhoog komen en daardoor van links naar recht zwalken. Het rustpunt in St Vith na 75 kilometer bereiken we na twee uur. We rijden inmiddels met zijn drieën en het tempo ligt moordend hoog. Bedremmeld sta ik naar mijn kilometerteller te kijken en bedenk dat er nog een flinke afstand gefietst moet worden en als dat in dit tempo door moet gaan vrees ik het ergste voor mij.
Meteen na het rustpunt wordt er weer goed de sokken in gezet en ik verlies enkele meters afstand tussen mijn kompanen en mij. Bij een scherpe bocht naar rechts zie ik het richeltje niet goed en een klapband is mijn deel. Mijn medegezellen zijn dan de bocht al door en ik ben alleen. Vlug de band verwisselt en als ik net mijn been over het zadel zwaai komen daar de redders in de nood aan. De A groep van de Hellen komt door de bocht gezeild. Op een beter tijdstip hadden ze niet langs kunnen komen. Vlug pik ik aan en in een tempo wat me beter ligt fietsen we naar rustpunt nummer twee. Daar aangekomen zijn de andere twee net vertrokken en ik besluit om met de Hellen door te fietsen. Ik detoneer wel verschrikkelijk met mijn blauw grijze trui tussen het mooie geel/blauw, maar helaas, het is niet anders.

De tocht verloopt voorspoedig. Het tempo is goed, het weer fantastisch en de wegen vooral slecht in België. Bij het derde rustpunt zie ik weer niemand en ik besluit om bij het laatste rustpunt van trui te wisselen en met WTC de Hellen te finishen. Ook het stuk over het vlakke land levert geen problemen op, en blijkbaar is de conditie goed want ik ga steeds sterker rijden. Bij het laatste rustpunt aangekomen staan daar twee renners mij op te wachten. Hier word ik niet blij van. Ik heb 150 kilometer met de Helen gefietst en nu moet ik ze weer in de steek laten. Gelukkig is er begrip voor de situatie en vertrekken we met z’n drieën naar Valkenswaard. Het eerste stuk zijn we nog een trio maar op het stuk langs het kanaal worden we ingehaald door een tiental renners, die stevig doorfietsen. Vanaf Hamont gaat de kilometerteller steeds boven de 40 kilometer. Ik sta steeds meer versteld van mijzelf, na 240 kilometer dit nog kunnen. We steken de grens met Nederland over en de eerste begroetingen vallen ons ten deel door mensen die op terrasstoelen zitten te wachten op de renners die gaan passeren. Ze doen dit in gezelschap van een lekkere pint en ik kan ze geen ongelijk geven. Wachten maakt dorstig.

Als ik net voor Leende eens achterom kijk zie ik mijn “collega’s” niet meer en ik besluit om te wachten. Blijkbaar heb ik geen vrienden gemaakt want zij zijn een beetje boos dat ik hard ben doorgereden terwijl zij op mij gewacht hadden bij de laatste rustplaats. Tot mijn verdediging kan ik zeggen dat ik niet wist dat ze achterop waren geraakt.
Om iets voor half zes, dit is na negen uur en vijfentwintig minuten effectief fietsen, bereiken wij Valkenswaard en inderdaad het is daar groot feest. De benen zijn redelijk goed en eigenlijk doen alleen mijn schouders zeer. Na het afhalen van de medaille zie ik nog net de A groep arriveren en vanaf hier wil ik ze nog bedanken dat ze me op “sleeptouw” hebben genomen. De eerste rijders zijn omstreeks drie uur in Valkenswaard aangekomen en dit maakt toch wel indruk op mij. Het blijkt dat deze renners bijna niet rusten en verder ook verrekte hard doorfietsen. Dit zou ik eigenlijk ook wel willen. Met die mannen meefietsen en zo snel eindigen. D-V is dan wel geen wedstrijd, maar toch! Dit is eigenlijk een mooi doel om volgend jaar na toe te werken. Een mooie scherpe tijd. En terwijl ik dit tik besef ik dat ik met deze woorden bij WTC Hellen ook geen echte vrienden maak.

NB.: Nog een hartelijk dank aan al diegene die zich verdienstelijk hebben gemaakt zodat ik deze tocht succesvol kon beëindigen.